നിറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നവർ

പൂക്കളായിരുന്നില്ല
കണ്ണിൽ
വിടർന്ന മൗനമായിരുന്നു.
തുമ്പികളായിരുന്നില്ല
സ്വപ്നങ്ങളിൽ
നിറയാൻ മടിച്ച
ചോറ്റുപാത്രത്തിന്റെ
നഗ്നതയായിരുന്നു.
കല്ലുപെറുക്കി കുടംനിറച്ച
മുത്തശ്ശികാക്കയാകുമായിരുന്നു
അമ്മ.
അരപ്പു ചേർത്തിട്ടും
പ്രളയം മാത്രം പെറുന്ന
കറിക്കലത്തിന്റെ അഹങ്കാരം
ഇടയ്ക്കിടെ തിളച്ചു
പറയുമായിരുന്നു അത്.
ചിന്തകൾ പിണങ്ങിപ്പോയ
മനസ്സുപോലെ,
ആണ്ടുപാതിയും
ധ്യാനിച്ചിരിക്കും അടുപ്പ്.
നോവ് പുകച്ചച്ഛനും
നിദ്രകീറി അമ്മയും
ദിവസങ്ങളോരോന്നും
അലക്കിയെടുത്ത്
വിരിച്ചുണക്കുമായിരുന്നു.
എങ്കിലും
എന്നും
സ്വന്തമായുണ്ടായിരുന്നു,
വികാരം പണയം വയ്ക്കാത്ത
നിറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്ന
രണ്ട്
അക്ഷയപാത്രങ്ങൾ.